بانوی دمشق

روزهاى سال، به طور طبیعى و به خودى خود همه مثل همند؛ این انسانها هستند، این اراده‌‌‌‌‌ها و مجاهدتهاست که یک روزى را از میان روزهاى دیگر برمیکشد و آن را مشخص میکند، متمایز میکند، متفاوت میکند و مثل یک پرچمى نگه میدارد تا راهنماى دیگران باشد. روز عاشورا - دهم محرم - فى نفسه با روزهاى دیگر فرقى ندارد؛ این حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز جان میدهد، معنا میدهد، او را تا عرش بالا میبرد؛ این مجاهدتهاى یاران حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز، این خطورت و اهمیت را میبخشد. روز نوزدهم دى هم همین جور است، روز نهم دىِ امسال هم از همین قبیل است. نهم دى با دهم دى فرقى ندارد؛ این مردمند که ناگهان با یک حرکت - که آن حرکت برخاسته از همان عواملى است که نوزدهم دىِ قم را تشکیل داد؛ یعنى برخاسته ى از بصیرت است، از دشمن‌‌‌‌‌شناسى است، از وقت‌‌‌‌‌شناسى است، از حضور در عرصه‌ى مجاهدانه است - روز نهم دى را هم متمایز می‌کنند.

مطمئن باشید که روز نهم دىِ امسال هم در تاریخ ماند؛ این هم یک روز متمایزى شد. شاید به یک معنا بشود گفت که در شرائط کنونى - که شرائط غبارآلودگىِ فضاست - این حرکت مردم اهمیت مضاعفى داشت؛ کار بزرگى بود. هرچه انسان در اطراف این قضایا فکر میکند، دست خداى متعال را، دست قدرت را، روح ولایت را، روح حسین بن على (علیه السّلام) را مى‌‌‌بیند. این کارها کارهائى نیست که با اراده‌‌‌‌ى امثال ما انجام بگیرد؛ این کار خداست، این دست قدرت الهى است؛ همان طور که امام در یک موقعیت حساسى - که من بارها این را نقل کرده‌‌‌‌ام - به بنده فرمودند: «من در تمام این مدت، دست قدرت الهى را در پشت این قضایا دیدم». درست دید آن مرد نافذِ بابصیرت، آن مرد خدا.

سلام ای مولای من، سلام ای معشوق عالمیان، سلام ای انتظار منتظران.

آقاجان ذره ای از درد دلم را به زبان می آورم تا بدانی چقدر دلگیر و خسته ام.

آقاجان می نویسم به امید روزی که جهان بوری دیگر به خود بگیرد.

تو می دانی که خیلی سخت است که باشیم و از نیامدنت گلایه نکنیم. سخت است که تو را برای چهار فصل امید نخوانیم و در خود بپوسیم.

مولای من، فصل ها ار پی هم می گذرند- عمرها می گذرند- روزها می گذرند و ما هم چنان چشم به راهیم.

پاییز را می بینید آقا؟ گویی او هم منتظر است. درختان برای دوری از تو اشک می ریزند، برگ ریزان برای توست.درختان هر ساله به امید آمدنت زمین را فرش می کنند.الهم عجل لولیک الفرج

چه با وفایند این درختان، برآن ها غبطه می خورم که هر ساله برای آمدنت تکانی به خود می دهند و خود را سبک می کنند اما به خود که می نگرم هم چون مرده ای هستم که برای آمدن شما هیچ تکانی به خود نداده ام.

آقا جان در این هوای پاییزی که نفس های شما نیست. نفس کشیدن برایم مشکل شده است. اما نه!!! بهتر آن است که بگویم در هوایی که نفس های شما نیست، نفس کشیدن گناه است.

گفته بودم چو بیایی، غم دل با تو بگویم، چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی آقاجان.

چه بگویم که روسیاهم- چه بگویم که خجالت زده ام – چه بگویم که شرم دارم از گفتن: الهم عجل لولیک الفرج وقتی که در گناه غوطه ورم- وقتی که برای آمدن شما هیچ کاری نکرده ام.

ای کاش آنقدر که کوچه را آب و جارو می زنیم، برای آمدنتان، دل هایمان را آب و جارو کنیم.

بیا آقاجان، چون اگر تو بیایی روز است و دیگر شب نیست، بهار است و دیگر زمستان نیست، شادی است و دیگر غم نیست، عدالت است و دیگر ظلم نیست، محبت است و دیگر دشمنی نیست.

می بیند آقا جان که با آمدن شما جهان چقدر زیبا می شود.

پس آقا جان بیاید و جهان را گلستان کنید. بیاید و حالمان را دگرگون کنید. بیاید و با قدم های مبارکتان منت بر سر ما نهید. بیاید تا عطر وجودتان، وجودمان را لبریز کند.  بیایید تا نگاهتان چشمان را بینا کند. بیایید تا غم کوله بار خود را ببندد و کوچ کند. به امید آمدنتان صبح را به شب و شب را به صبح می رسانم. اما آرزو می کنم وقتی آمدی چشمانم شرمسار نگاهت نشود.

مهدی جان!

هر زمان که می گوییم:

العجل یا مولای صاحب الزمان!

زمزمه هایت را می شنوم که می گویی:

صبر کن چشم دلت نیل شود می آیم

شعر من حضرت هابیل شود می آیم

قول دادم که بیایم به خدا حرفی نیست

دل به آیینه که تبدیل شود می آیم

اگر آقای خامنه‌ای نبود، ما خمینی‌ندیده‌ها هیچ بویی از انقلاب و امام نداشتیم. چون نه هاشمی رفسنجانی، نه آیت‌الله یزدی و نه عبدالله نوری و موسوی خوئینیها و مهدی کروبی و خاتمی، بوی خمینی نمی‌دادند. اینها دعوای جناحی داشتند، ولی این سید علی خامنه‌ای بود که دغدغه‌اش مردم و انقلاب بود. به همین خاطر نه وقتی خاتمی رای آورد زیر بار بدعت ابطال انتخابات که راستها گفتند رفت و نه با لشگرکشی خیابانی کپ کرد. او بود که در همه‌ی ابعاد پای امام و انقلاب و مردم ایستاد. خدا را شکر که ما که خمینی را ندیدیم، خامنه‌ای را درک کردیم.